Panowie,
B. Łoń, D. Łoń, S. Łoń, bracia od siedmiu boleści, stali obok siebie i cierpieli
na każdą boleść z osobna, tak po kolei. Pierwsza boleść, boleść druga, trzecia,
czwarta, aż do boleści siódmej. Cierpieli wspólnie, czy to na balkonie,
w parkie, obok bloku wielomieszkaniowego, czy w sklepie wolnostojący. Boleść
ich była tak głęboką za każdym razem, że nie mogę, że zwijam się cały, gdy
na to patrzę. Zwijam się i rozwijam za każdym razem. Widzę ich ból, każdy
jego etap, obojętne, czy jest pierwszym, czwartym, czy ostatnim,- siódmym.
Siłą spraw oglądam każdego z braci jak cierpi. On cierpi, a ja zwijam się
i rozwijam, patrzę i nie mogę od tego patrzenia.
Oj biedne ludzie, biedni bracia Łoniowie, biedne i już, tako rzeke, a teraz
odłożę pióro, bo zwinąłem się ponad przeciętnie, i mam kłopoty z rozwinięciem,
a pióro pisacze tylko przeszkadza mi w mych miotach.
