Opowiadania:

Eugeniusz zarzucił zydelek na ramiona, bo poranek był chłodny i ruszył przed siebie po prośbie. Trzeba powiedzieć, że pan Eugeniusz prośbę miał wagowo - nośną i chłonną. Chłonną, gdyż była przygotowana na różne boczniaki - prośbaki.
Zydelek skutecznie chronił go przed zimnem poranka i wiatrem, którym mógłby wysuszyć chłonność próśb.
Z samego rana ruszył po prośbie, gdyż miał takie zapotrzebowanie wewnętrzne. Szedł szybkim krokiem, aż spocił się pod zydelkiem więc zwolnił, by pot nie zablokował mu chłonności prośbowych, wtedy niewiele wyksztusiłby prosząc.
Stanął, rozchylił zydelek, wysuszył pot. Torby prośbowe wolne od wilgoci znowu zawyły mnogością potrzeb. Znalazł się u progu najbliższej naprośbowydajni i spragnionym rykiem zażądał kilo marchewki, skarpetki wełnopodobne, wiolonczelę w ciemnym kolorze, pięć kamieni rzecznych i okrzoję. Napełnił nimi torby prośbowe, poprawił zydelek i ruszył przed siebie do naprośbodajni numer dwa. Tam z kolei energicznie wyprosił u prośbodajca widokówkę z okolic Pienin, wiadro calutkie z metalu, pióro do pisania wiecznego, narożny sklep z musztardą, obłok który pozbył się deszczu i memca. Upchał to wszystko po swych torbach prośbowych obok poprzednich prośbaków i wreszcie ruszył w powrotną drogę do domu. Szedł szybciej, gdyż mógł już się pocić, który to pot zraszał mu prośbaki, a w szczególności chmurę, która napełniała się nowym deszczem i stawała się bardziej wartościowa. Wrócił biegiem do domu, by wszystkie wyproszone podarunki ułożyć w ordnungu na świeżo zbitych regałach obok prośbaków tych czwartkowych i poniedziałkowych. Zydelek odstawił na miejsce by dopomógł mu w zrealizowaniu potrzeby, która męczyła go już od godziny, rozsiadł się na nim wygodnie i drobnymi łyczkami konsumował świeżo zaparzoną kawę naturalną, dar od towarzyszy z dalekiej Armenii. Siedział, siorbał, marszczył czoło, mrużył oczy z nadmiaru rozkoszy i oczekiwał wtorku by móc ruszyć znowu po prośbie.